Dərdimi çəkənim mənim | Zamir Erkin & Aygün Rehimli

Zamir Erkin:

Getmə gözəl, dur – bir ayaq saxla gəl,
Gedən getsin, sən ol qalanım mənim.
Əngəl olma, qəlbimi dinlə əvvəl.
Ağlımı başımdan alanım mənim.

Aygun Rehimli:
Bir ocaq qalandı, sinəmin üstə,
Yoxdur ocağa su, tökənim mənim.
Hər nə var könlündə, gəl məndən istə,
Ey hər əzabımı, çəkənim mənim.

Zamir Erkin:
Səni görcək; içimdə od tutuşur,
Başımda eşq pərvanəsi uçuşur.
Boğazım quruyur, əlim uyuşur,
Sənə qarşı yoxdur yalanım mənim.

Aygun Rehimli:
Dağ da, fəxr eyləyir öz daşlarıyla,
Alnımın payısan, qırışlarıyla.
Bu quru səhrada göz yaşlarıyla,
Sevgi bağımda gül, əkənim mənim.

Zamir Erkin:
Hər bağçadan sənə bir gül dərərəm,
Saçlarına gül çələngi hörərəm,
Könlünü versən, ömrümü verərəm,
Təkcə bir ömürdür “olanım mənim”.

Aygun Rehimli:
Sığalın əlimi sənə bağlasın,
Baxışın, təkliyin canın dağlasın.
Uçurub özünün səbr qalasın,
Ey, könül evimi tikənim mənim.

Zamir Erkin:
Mərdlik deyil,hər gün düşə xəyala,
Mərdlik odur,könül tikə, qəlb ala.
Bircə “Hə” de, biz də yetək vüsala,
Məni haldan-hala salanım mənim.

Aygun Rehimli:
Nəfəsim fədadır, göz giləsinə,
Necə yox söyləyim, mən beləsinə?
Çəkib hər ağrımı öz sinəsinə,
Ürəkdən dərdimi, sökənim mənim.

Zamir Erkin:
Zamir eşqə boyun əyər səninçün,
Hər gün şeir yazar, deyər, səninçün.
Yaşamağa dəyər.. dəyər – səninçün.
Hər zaman yanımda olanım mənim.

Aygun Rehimli:
Sevgimin əlinə xına yaxanım,
Məni düzdə qoyub, dağa çıxanım,
Rəhimliyə min qürurla baxanım,
Eşqin önündə diz, çökənim mənim.