Qarabağ bizimkidir

Gözəl Azərbaycanı

Alçaqlar tez sezdilər.

Oldu savaş meydanı

Tarix boyu əzdilər.

Parçalandı, bölündü-

Nə qədər yara aldı.

Və bir düşmən göründü:

Ondan bir yara qaldı-

O sonuncu yaranın

Adı Qarabağ oldu,

Bu xalqın sinəsindən

Silinməz bir dağ oldu!

Əkilən ağaclardan

Dərmədik barımızı.

Evləri yandıranlar

Sındırdı tarımızı...

Qadın-uşaq bilmədən

Düşmən davrandı qaba,

Düşdülər diyar-diyar

Bütün qohum-əqraba!

Qarabağda olanlar

Böyüdü Qarabağsız.

Saçı qara şəxslərin

Saçı ağardı vaxtsız.

Ürəyin yanğısından

Nənələr dedi “ağı”,

İndi yuxularında

Görürlər Qarabağı!

Qarabağ ağlayarkən

Çoxu gülmərəm deyir,

Qarabağı görmədən

Heç kəs ölmərəm deyir!

Həsrətimiz də artır-

Calandıqca il-ilə.

Amma “bəzi”si yatır

Fil qulağında hələ!

Əgər Sabir yaşasa,

Vallah bir səs salardı,

“Yatmışları oyadaq”

Desəm, – razı olardı...

Çünki bizim yurdun

Dağları dumanlıdır,

Ordakı gül-çiçəklər,

“Xarıbülbül” qanlıdır!

Əzazil düşmənlərin

Allah bəlasın versin!

İstəmirəm pis əllər

Zərif gülləri dərsin,

İstəmirəm ki, yağı

Gəzsin bizim ellərdə!

Qarabağın taleyi

Əzbər olub dillərdə

Adı kimi bu yurdun

Taleyi qara imişş

Qarabağsız millətim,

Vətənim qara geymiş.

Tapdandıqca Qarabağ-

Sanki ruhum tapdanır.

Necə mən inciməyim,

Axı yurdum tapdanır?!

Qarabağda qalıbdır

Ata-baba qəbrimiz,

Tükənsə də ömür-gün,

Tükənməyir səbrimiz!

Qarabağda qalıbdır

Gözəl, dilbər guşələr-

Ən şəfalı bulaqlar,

Ən səfalı meşələr...

Qarabağı görməyə

Hamıtək içim gedir...

Qarabağ düşmənin, yox

Qarabağ bizimkidir,

QARABAĞ BİZİMKİDİR!!!

                                (“Qeyrət Qalası” qəzeti, 1-30 iyun 2007-ci il)

P.S. Bu şeir mənim dövri-mətbuatda çap olunan ilk şeirimdir.